Mijn Venntrilogie - plekjes van geluk en ontmoetingen met dieren

Lange wandelingen maken staat voor mij vooral gelijk aan helemaal in de tocht opgaan, onderweg alles van de natuur in je opnemen en de kleine dingen langs de rand van de weg ontdekken. Vier dagen lang in april dompelde ik me onder in de noordelijke en Hoge Venen - en vond ik talrijke knusse plekjes.

Het drielandenpunt aan de Valserberg kan je zeker als een krachtige plek omschrijven. Hier komen niet enkel drie landen samen, maar dit punt is ook de hoogste top van Nederland.

Wat deze plek zo bijzonder maakt, is het feit dat hier het startpunt ligt, oftewel kilometer 0 van de Venntrilogie. Hier begint het wandelgeluk. Vanaf nu ga ik meerdere dagen na elkaar wandelen, geen routes twee keer. Op die vrijdagochtend was ik de enige bezoeker.

Als ik ezels tegenkom, toveren ze iedere keer een lach op mijn gezicht. De dieren met lange oren stralen een zekere rust uit en ik geniet van naar hen te kijken. Soms hebben ze echt grappige kapsels. Al tijdens de eerste etappe wandelde ik twee knuffelbare bruine ezels voorbij.

Met zulke ontmoetingen met dieren wandel ik graag verder.

In Neu-Moresnet ligt een idyllische visvijver, vlak naast een industrieterrein. Je kan jammer genoeg niet helemaal rond Fischteich Tülje wandelen, maar het is een aangename plek om te ontspannen. De weerspiegeling van de historische mooie gebouwen is gewoon prachtig en vervult de harten van fotografen.

‘Wat een heerlijke plek’, vinden enkele eenden duidelijk ook, die hier zeer rustig over het water gleden.

Er is bijna niemand die de Schotse Hooglanders niet indrukwekkend vindt. Deze primitieve dieren met ruige manen en een verdroomde blik lijken in zekere zin zachtaardig. Een bord kondigde aan dat ik binnenkort Schotse hooglanders zou tegenkomen. Er wordt gevraagd om voorzichtig voorbij te wandelen voor de jonge dieren. En inderdaad ik kon een hele kleine hooglander en de beschermende blikken van de moederkoeien zien.

Een plek om even te ontspannen is in Geuldal, met een uitzicht op de indrukwekkende Hammerbrücke. Hogesnelheidstreinen razen hier door het idyllische landschap. De Thalys tussen Duitsland, België en Frankrijk rijdt bijvoorbeeld over deze brug. Je vergeet de tijd als je de treinen vanop afstand bekijkt.

Aan het einde van de eerste etappe loopt er een tunnel onder de autoweg. Heel onverwacht ligt er langs de andere kant een idyllisch moerasgebied, namelijk de Walhorner Heide. Bomen, struiken en gras schitteren in verschillende groentinten en weerspiegelen in de plassen. Ik vond deze groene oase zo verrassend en indrukwekkend. Ik heb absoluut gemerkt dat de eerste etappe de meest afwisselende was.

Wat is er mooier dan na een lange dag wandelen in de sauna te ontspannen, en dat direct na de eerste etappe? Hotel Tychon in Eynatten heeft een mooi wellnesscentrum met een sauna en zwembad. Dat vind ik zelf helemaal verdiend na een wandeling van bijna 28 kilometer.

Slakken herinneren ons eraan om de kleine dingen langs onze weg te appreciëren en het tempo te verminderen. Deze fascinerende dieren trekken zich niets aan van het drukke stadsleven en leren ons het dagelijkse leven met kalmte te bekijken. Op de Venntrilogie kwam ik er tijdens elke etappe enkele tegen.

Ezels, geiten, en ook schapen behoren tot de nieuwsgierige dieren die je onderweg kan tegenkomen. Ik herinner mij drie heel speciale schapen die me tijdens de tweede etappe even vergezelden. Eerst begroetten ze me door luid te blaten en keken ze me met kleine ogen aan. Toen ik verder wou stappen, volgden ze me tot het einde van hun omheining en gingen ze nog even verder met blaten.

Midden in het bos stuitte ik op treinsporen tijdens de tweede etappe. Of hier nog een trein rijdt? De sporen waren deels overwoekerd met gras en bloemen en er waren geen vloerdelen. Deze sporen zagen er volgens mij niet meer gebruikt uit. Ik bleef een tijdje hangen en stelde me een oude stoomlocomotief voor die hier vele jaren geleden moet hebben gereden. Later ontdekte ik dat de spoorlijn toch nog af en toe gebruikt wordt. Dus doe mij alsjeblieft niet na en ga niet op de sporen zitten.

Het Diebachtal ligt niet ver van Eupen. Midden in het bos ontdekte ik een vijver samen met een bank om even uit te rusten. Een ideale plek voor een pauze. Terwijl ik mijn picknick at, observeerde ik het water en merkte ik een schildpad op die op oud hout zat en net als ik van de zon genoot.

Vanaf het moment dat ik in Eupen aankwam, voelde ik me er thuis. De zon scheen over de Oost-Belgische stad met historische huizen. Eupen staat bekend om zijn prachtige patriciërshuizen. Kinderen speelden aan het water, mensen aten een ijsje. Hoe kan je niet verliefd worden op deze stad? Een wandeling (ook door de benedenstad) brengt je langs enkele bezienswaardigheden.

Wildkamperen is op veel plaatsen verboden - en om eerlijk te zijn is kamperen geen optie voor mij (tenminste op dit moment niet). Maar ik begrijp heel goed dat langeafstandwandelaars flexibel willen zijn wat betreft overnachten en goedkoop reizen. Zo vond ik dus een aangegeven kampeerplaats in het bos. Er lopen door België enkele langeafstandswandelroutes, waardoor zulke kampeerplekken noodzakelijk zijn. Toen ik ‘s ochtends vroeg hier voorbijkwam, telde ik er enkele tenten en keek ik naar de drukte. De ligging in het bos vlak naast de beek is prachtig. De Oostkantons zijn volgens mij een voorbeeld als het gaat om het aanbieden van dergelijke kampeerplaatsen onder het motto ‘Leave nothing but footprints’.

De Venntrilogie doorkruist drie regio’s, elk met twee etappes. Typisch voor de derde en vierde etappe is het landschap van de Hoge Venen. De derde etappe loopt een tijdje door het rustgevende hoogveenlandschap. De overgang van het dichte bos naar de Hoge Venen is fantastisch. Alsof je plots in een heel andere wereld terechtkomt. Je stapt van houten pad naar houten pad - rondom groeit zeer bijzondere vegetatie. Ik ontdekte hier eind april gele narcissen.

Voor mij als langeafstandswandelaar was het doel van de derde etappe, het hoogste punt van België. Voordat ik dat punt bereikte, wandelde ik kilometers lang op houten paden door de Hoge Venen. Ik kwam pas opnieuw mensen tegen bij het uitkijkplatform aan de Signal de Botrange. Voor de meeste is dit maar een korte wandeling vanaf de parkeerplaats, terwijl het voor mij het eindpunt van de dag was na 20 kilometer wandelen. Daar mag je best al eens trots op zijn.

Een bergtop beklimmen betekent niet dat je ook echt moet klauteren. De hoogste top van alle Benelux-landen is de Signal de Botrange op 693 meter. Door een trap te verlengen op de Baltia-heuvel, met een klein uitkijkplatform, is de berg kunstmatig meer dan 700 meter hoog.

De Venntrilogie blijft verrassen. Tijdens de vierde etappe kwam ik bij een zeer speciale waterval terecht. Je kon hem al vanaf het pad horen en zien, maar om hem te bereiken moet je nog een korte en heel steile afdaling maken over rotsen. Het water stort van grote hoogte naar beneden. Ik voelde me uitgenodigd om hier te blijven hangen en was de tijd bijna uit het oog verloren.

Op dezelfde etappe als de waterval wachtte me nog een verrassing: de vallei van de Trôs-Marets. Het avontuurlijke pad loopt langs de beek met een aangenaam geluid in de oren. Rondom is de vegetatie redelijk weelderig. Ik zou dit deel als wildromantisch beschrijven.

Malmedy is het eindpunt van de vierde etappe en het startpunt van de vijfde. Voor mij was dit stadje jammer genoeg het vroegtijdige einde van de Venntrilogie omdat ik de laatste twee etappes wegens stormwaarschuwingen niet meer kon afleggen. Ik heb daarom heel bijzondere herinneringen aan Malmedy. De stad heeft absoluut iets te bieden en het is zeker de moeite waard om hier wat tijd door te brengen. De bezienswaardigheid bij uitstek is de kathedraal met haar schatkamer en de kloostergebouwen. Wie tijdens de carnavalsperiode komt, beleeft Malmedy op een zeer bijzondere en culturele manier.

Door de weeromstandigheden moest ik de laatste twee etappes laten vallen en kon ik helaas geen beeld vormen van de derde regio van de Trilogie, de zuidelijke Venen. Ik ben er wel zeker van dat ik nog over andere mooie plekjes en ontmoetingen met dieren zou kunnen geschreven hebben. Ik heb de Venntrilogie als een heel speciale lange wandelweg leren kennen - zeker uniek door de combinatie van de drie verschillende landschappen. Ik ben er van overtuigd dat elke andere wandelaar hier zijn persoonlijk wandelgeluk zal vinden.

Het artikel over de Venntrilogie: https://gepacktundlos.com/venntrilogie